جنگل کوچک

-چپ یا راست؟
+چپ
چوب شوری که تو دست چپ و پشت سرش قایم کرده بود رو سمتم دراز کرد و گفت آخه چرا همش اونی که توش بیشتره مال تو میشه؟؟!
بسته چوب شور رو گرفتم و نگاه کردم. کاملا پرِ پر بود!
چون از نظر حجم شبیه هیچکدوم از چوب شورهایی که اینهمه سال خوردیم نبود تصمیم گرفتیم هر کدوم مال خودمون رو بشماریم تا ببینیم چقدر تفاوت دارن!
احتمالا دو تا یکی شده بود.
چهل و دو، بیست و پنج به نفع من:)))
بهش میگن شانس. از نوع خوب و بدش وجود داره. چیزی که نصیبت میشه بدون اینکه در انتخابش نقشی داشته باشی یا تلاش خاصی در کار باشه.
کشور و جغرافیا، پدر و مادر، جنسیت، دین و مذهب، قد، قیافه، صدا و ...
و هر چیز کوچک و بزرگ دیگه‌‌‌ای که واقعا سهم زیادی توی زندگی آدم‌ها داره.
خیلی تاثیر گذاره و تفاوت‌های زیادی ایجاد می‌کنه... تفاوت... تفاوت‌های بزرگ... تفاوت‌های خیلی بزرگ...

اسمش رو گذاشتن شاد!!! (سرواژه عبارت شبکه اجتماعی دانش آموزان) اما از وقتی اومده، برای معلم‌ها و خانواده‌هاشون شده مصیبت!!! و صد البته برای دانش آموزها و خانواده‌هاشون!!

یکی از خوبی‌های نصف شب وقتی که شهر خلوت و ساکته اینه که می‌تونی چراغ اتاقی که مال تو نیست رو خاموش کنی، پرده رو کنار بزنی، صندلی رو بذاری کنار پنجره، چهار زانو بشینی روش، دستات رو بذاری زیر چونه ات، به هر چیزی که بیرون پنجره است زل بزنی و بدون اینکه دیده بشی اشک بریزی...
منتها یه شرط داره! باید بیصدا اشک ریختن رو بلد باشی...

مثلا یاد اون آقای جوونی می‌افتم که نون‌ها رو از تنور بیرون میاورد. می‌تونستی از چهره اش بخونی که آدم خوشحالی نیست. اون روز که توی صف ایستاده بودم متوجه دستای قشنگ و انگشتا و ناخن‌های کشیده اش شدم و به این فکر کردم که شاید می‌تونست نوازنده خوبی باشه... که می‌تونست آدم شادی باشه... که مردم نگن معتاده...

تابستون بود. تاریک شده بود و هوا خنک و لذت بخش بود. چراغ‌های ماشین رو روشن کرده بودم. اولین باری بود که تو تاریکی رانندگی می‌کردم. نور قرمز رنگ چراغ‌های ماشین‌ها، جاده رو تو تاریکی قشنگ کرده بودن.

نگو که دوستم داری اما قدرت جنگیدن به خاطر مرا نداری

چشمام باز شد. هنوز تاریکِ تاریک بود. از فریاد خودم بیدار شده بودم.